KIDDING
TITLE : KIDDING
RELATIONSHIP : YOONGI x JIMIN [YOONMIN]
GENRE : AU
RATE : PG
WORDS : 3,483 words
8 มีนาคม / 8 : 00 น.
หาว~
บิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้าที่หวังว่ามันจะหายไป ก่อนจะก้มลงและ.. นอน
แน่นอนว่า มินยุนกิ เป็นคนไม่แคร์ใครอยู่แล้วและนอนได้ทุกที่ถึงแม้ว่าจะเป็นโต๊ะโรงอาหารคณะอย่างที่เขากำลังใช้สอยอยู่นี่ก็ตาม
ก็เมื่อคืนดันแต่งเพลงเพลิน จนรู้ตัวอีกทีก็ตีห้ากว่าไปแล้ว
นอนไปได้สักพักก็มีแรงสะกิดอย่างรุนแรง(?)จนเขาสะดุ้ง
ห่า! ใครวะแม่ง
หันขวับไปมองตาขวางก่อนจะเห็นไอ่‘แฟน’ตัวเตี้ยกำลังตาแป๋วมาอยู่
“อะไรอ่ะพี่ ทำไมมองงั้น คนแค่จะชวนไปซื้อข้าวเองนะ” คนตัวเล็กเมื่อเห็นแฟนขี้เซาทำตาขวางใส่ก็แบะแกงอน
“อย่ามายุ่งน่าจีมิน พี่จะนอน” ว่าตัดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญก่อนจะก้มลงนอนเหมือนเดิม
“น่า~ พี่กิ ไปซื้อของกินเล่นกันก็ได้ แป๊ปเดียวเองน้า” ร่างเล็กตื้อก่อนจะเขย่าไหล่คนที่หลับอยู่เบาๆ
“.....”
“พี่กิ! อย่าเมินกันงี้ดิ่ ไปกัน~”
“.....” ไม่มีเสียงตอบรับ จากเลขหมายที่ท่านเรียก..
“ไอ้พี่กิ!”
“.....”
“พี่! จะไม่สนใจกันเลยอ่อ!” จีมินเลิกเขย่าแขนคนพี่มาเท้าเอวตัวเอง แต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับเช่นเดิม “ได้~ จะเมินกันอย่างงี้ใช่ปะ ได้ จำไว้เลยนะมินยุนกิ!”
พูดจบก็สะบัดตูดเดินออกจากโรงอาหารไปด้วยความโกรธ
‘ฮ๊า~ ต้องเงียบๆอย่างนี้สิ่ถึงจะนอนสบาย’ เขาคิด
โดยที่ไม่รู้เลยว่า ความซวยกำลังมาเยือน...
“จีมิน ไปกินข้าวกัน”
“แทแท~ ไปกินข้าวกันเถอะ”
“จีมิน ถึงเวลาเรียนเราแล้วนี่ ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“แทแท~ ไปส่งเค้าเข้าคลาสหน่อยจิ”
“จีมิน--”
“แทแท~--”
โว้ยยยยยยยยย!!!
วันนี้ทั้งวันแล้วพัคจีมินไม่สนใจเขาเลย เมื่อยุนกิเรียกก็เมินแล้วไปเล่นกับคิมแทฮยองเพื่อนรุ่นเดียวกันกับจีมินคนนึงในกลุ่ม และเขาจะไปอารมณ์เสียขนาดนี้เลยถ้า..
“แทแท~ ป้อนเนื้อเค้าโหน่ย~”
จำเป็นต้องอ้อนขนาดนั้นมั้ยล่ะปาร์คจีมิน!! ไอ่คนโดนอ้อนก็ไม่ปฏิเสธเลยนะทั้งๆที่แฟนเขาก้หัวโด่อยู่เนี่ย!!!
“ไอ้กิ ไม่กินหรอวะ?”
คิมนัมจุน เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้นมาหลังจากเห็นยุนกินั่งแผ่รังสีทมึนใส่แฟนตัวเองมานาน
“กูไม่หิว” เขาตอบโดยที่สายตาก็ยังไม่ละออกจากสองคนที่นั่งออดอ้อนกันอยู่
วันนี้กลุ่มของพวกเขาทั้ง 7 คน ก็มี คิมซอกจิน ปีสาม คิมนัมจุน จองโฮซอก มินยุนกิ ปีสอง จอนจองกุก คิมแทฮยอง และพัคจีมิน แฟนของเขา อยู่ปีหนึ่ง นัดกันมากินเนื้อย่าง เนื่องในโอกาสที่พี่ซอกจินอยากกินเพราะหมอเรียนหนัก (แม่งเกี่ยวไรวะ --) เลยนัดกันมากลุ่มซึ่งก็ว่างตรงกันพอดี และเขาก็นั่งมองจีมินมาชั่วโมงกว่าจนตอนนี้สามทุ่มได้แล้ว คนตัวเล็กก็ไม่มีท่าทีจะสนใจอะไรเขาเลย แถมซ้ำยังไปอ้อนคิมแทฮยองอีก
ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!!!!
เขาลุกออกจากที่นั่งของตนเอง พร้อมทั้งดึงแขนจีมินที่นั่งอ้อนเพื่อนตัวเองอยู่ออกมาด้วย แล้วเดินไปทางหลังร้านที่ลับตาผู้คน
“พี่กิ! ลากผมมาทำไมเนี่ย!” เมื่อยุนกิปล่อยร่างเล็กก็โวยวายทันที คิดดูว่าเนื้อกำลังเข้าปากอยู่แล้วเชียวแต่อยู่ๆก็โดนลากออกมาอ่ะ โคตรอารมณ์เสียเลย!
“ทำไม จะไปอ่อยอะไรแทฮยองอีกล่ะ!!”
“....” จีมินเงียบไปด้วยความตกใจที่คนพี่ตะคอกใส่ตนเอง ก่อนจะตะคอกกลับ “มันก็เรื่องของผม!!”
ในขณะนั้นเพื่อนอีกห้าคน เมื่อเห็นยุนกิอารมณ์ร้อนลากจีมินออกมาก็เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้น จึงเดินตามมา โดยที่ทั้งสองคนที่ทะเลาะกันอยู่ไม่ได้สนใจเลย
“งั้นหรอ! ผัวคนเดียวไม่พอเลยอยากมีอีกคนงั้นสิ่!!”
ผลั้วะ!!
กำปั้นของอีกฝ่ายกระทบหน้าเขา
“พี่อย่ามาพูดแบบนี้กับผมนะ!!” จีมินกำมือแน่น “พี่สนใจผมบ้างปะล่ะ! สนใจแต่ตัวเอง! พี่ไม่แคร์ผมบ้างเลยหรอว่าผมจะรู้สึกยังไง”
“.....”
“พี่ไม่สนใจผมเลย.. ไม่สนใจกันจนผมรู้สึกว่า เมื่อห้าเดือนที่แล้ว ผมคิดผิดที่เลือกพี่แทนที่จะเลือกแทฮยอง..”
น้ำตาของคนตรงหน้าไหลออกมา และวิ่งฝ่าบรรดาเพื่อนอีกห้าคนออกไป..
เขามองตามคนตัวเล็กที่วิ่งไป ทั้งตัวแข็งทื่อราวกับขยับตัวไม่ได้
แทฮยองหันมามองเขาด้วยสายตาที่ผิดหวัง ก่อนจะวิ่งตามจีมินออกไป พร้อมกับจองกุกและซอกจินที่ออกไปตามลำดับ
“เฮ้ย มันแรงไปหรือเปล่าวะ?”
โฮซอกพูดกับเขา แล้วเดินออกไปพร้อมกับนัมจุน จนเหลือเขาอยู่คนเดียว
เพื่อทบทวน ในสิ่งที่เพิ่งจะทำร้ายคนรักของตนเองไป..
หลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้นยุนกิก็ขอตัวกลับมาที่ห้องก่อน เขาใช้การเดินเพราะร้านที่ไปกับหอของเขาอยู่ไม่ห่างกันมาก เดินทบทวนเรื่องราวต่างๆระหว่างเขากับคนรักไปเรื่อย จนมาถึงหน้าห้องของตนเองโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่จะหยิบกุญแจไขประตูเข้าไปในห้อง..ที่ปิดไปมืด
คิดไว้แล้วว่าจีมินคงไม่กลับมา
เขากับจีมินเป็นรูมเมทกัน เพราะเนื่องจากบ้านเกิดของเขาและจีมินอยู่ต่างจังหวัดทั้งคู่ และไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อคอนโดส่วนตัวอยู่ เขาสองคนเลยได้อยู่ห้องเดียวกัน และทำให้ยุนกิเริ่มชอบจีมิน..
ยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงความทรงจำเก่าๆ ทำเหมือนตัวเองกับคนรักเลิกกันเลยเนอะ แต่ถึงไม่เป็นอย่างนั้น เขากับจีมินก็ไม่เคยทะเลาะกันหนักขนาดนี้มาก่อน
และเขากลัว กลัวว่าจีมินจะบอกเลิกยุนกิแล้วไปเลือกแทฮยองจริงๆ
เขาเดินไปที่เตียงทั้งที่ยังไม่เปิดไฟ ก่อนจะนอนลงไป ในหัวก็พลันนึกถึงคำพูดของอีกคน
“พี่สนใจผมบ้างปะล่ะ! สนใจแต่ตัวเอง! พี่ไม่แคร์ผมบ้างเลยหรอว่าผมจะรู้สึกยังไง”
“พี่ไม่สนใจผมเลย.. ไม่สนใจกันจนผมรู้สึกว่า เมื่อห้าเดือนที่แล้ว ผมคิดผิดที่เลือกพี่แทนที่จะเลือกแทฮยอง..”
แล้วอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว..
เพราะมินยุนกิเป็นผู้ชายเย็นชาไม่ค่อยสนใจโลก และค่อนข้างปากร้ายและโมโหรุนแรง จนลืมคิดไปว่าบางทีจีมินก็โกรธเป็น
“ขอโทษนะจีมิน.. ขอโทษจริงๆ”
พูดออกมาทั้งๆที่รู้ว่ายังไงอีกฝ่ายคงจะไม่ได้ยิน ป่านนี้คงอยู่กับแทฮยอง ไม่ก็จองกุก แต่เขาก็แค่อยากพูด บางทีสายลมอาจจะใจดีพามันไปถึงจีมินก็ได้..
ถามว่าทำไมเขาไม่ไปขอโทษแล้วง้อจีมิน ..ไม่รู้สิ่ แค่รู้สึกว่าตอนนี้เราทั้งสองคนคงยังมีสภาพอารมณ์ไม่คงที่ ถ้ายังดันทุรังไปเจอหน้ากันตอนนี้มันอาจจะแย่ลง แย่ในแบบที่เขากลัว
เพราะจีมินเป็นคนใจเย็น
และจีมินไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย
แต่วันนี้เขาทำให้คนรักทนไม่ไหวและร้องไห้ออกมา
มินยุนกิทำให้คนรักของตัวเองเจ็บปวด
มินยุนกิเป็นผู้ชายที่เลว..
ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด
‘ 9 Mar 00:00 ’
คิดอะไรไปเรื่อยจนนาฬิกาตีบิอกเวลาเที่ยงคืน 9 มีนาคม.. อ่า วันเกิดเขานี่นา ปีที่คิดว่าคงจะมีจีมินมาร่วมในงานวันเกิดด้วยกัน แต่คงจะไม่แล้วล่ะ--
แกร๊ก!
เสียงแกร๊กเหมือนคนไขกุญแจที่ประตูดัง ทำให้เขาที่นอนอยู่รีบลุกขึ้นมาเพราะคิดไปเองว่าเป็นโจร แต่ทว่าเมื่อประตูถูกเปิดออกมา..
“แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา ซารังฮานึนมินยุนกิ แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา~”
จีมินคนรักของเขาที่เพิ่งทะเลาะกันรุงแรงไปเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ ตอนนี้ถือเค้กนำเข้ามาตามด้วยเพื่อนอีกห้าคนในกลุ่ม ทำให้ยุนกิตอนนี้ ยืนค้างด้วยความงง
“พวกนาย..?”
“อย่าเพิ่งงงสิ่พี่กิ เป่าเค้กก่อนเร็ว เดี๋ยวเทียนดับนะ” จีมินว่าพร้อมรอยยิ้มน่ารัก
เมื่อคนตรงหน้าบอก เขาจึงหลับตาอธิษฐานก่อนจะเป่าเค้ก
ฟู่ว!
พรึ่บ!
เมื่อยุนกิเป่าเค้กเสร็จ ไฟก็เปิดขึ้นมาทำให้จีมินเห็นหน้าคนพี่อย่างชัดเจน ว่ามีคราบน้ำตาติดอยู่
“ไม่ต้องร้องไห้แล้วพี่..” คนตัวเล็กเอื้อมมือข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถือเค้กไปเช็ดน้ำตาให้คนพี่ และยิ้มให้ “สุขสันต์วันเกิดนะพี่ยุนกิ”
“ช่าย~~ สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อนเลิฟ~” โฮซอกพร้อมกระโจนเข้าไปหมายจะกอดยุนกิ แต่ดีที่เขาหลบทัน
“ว่าแต่พวกนาย..มาได้ไงกัน” ยุนยังคงงงอยู่ “จีมินนายไม่โกรธพี่แล้วใช่มั้ย”
เขาเดินเขาไปจับมือทั้งสองของจีมินที่วางเค้กเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“พี่พูดอะไรน่ะ ผมไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย~”
“....” เอ๋อเลย
“คิก~ พี่นี่เข้าใจยากจัง น้องแค่แกล้งไง~”
“หมายความว่า...”
“หมายความว่าเรากับจีมินร่วมมือกันจัดแผนเซอร์ไพรส์วันเกิดนายไงน้องชายที่รัก~” ซอกจินพูดก่อนจะยิ้มแป้น และนำขนมที่ถือติดมือมาเข้าปาก... เอ่อ... - -
“หมายความว่าไงพัคจีมินเล่ามาเลยนะ”
เมื่อเขาเริ่มเข้าใจเรื่องทั้งหมดจึงหันมากดดันให้เจ้าตัวเล็กเล่าความจริง
“อะไรอ่า พี่อย่ามองจีมินอย่างนั้นสิ่ เค้าก็แค่...”
หลังจากที่จีมินงอนตุ๊บป่องออกมาจากโรงอาหารเนื่องจากแฟนไม่สนใจก็เลยตัดสินใจเดินกลับคณะทิเทศน์ คณะที่ตนเองเรียน แต่ดันเจอเพื่อนๆพี่ๆกำลังยืนคุยกันหน้าเครียดอยู่จึงเข้าไปทัก
“พวกพี่ ทำไรกันอยู่อ่ะ!”
“อุ้ย! ตกใจหมด” ด้วยความที่จีมินเข้ามาพูดเสียงดังทั้งที่ทุกคนเงียบอยู่จึงทำให้จองกุกสะดุ้งอุทานออกมา
เจ้ากระต่ายยักษ์ขี้ตกใจเอ๊ย~!
“ว่าแต่ทำอะไรกันอยู่หรอ หน้าเครียดเชียว” ซึ่งจีมินก็หาได้สนใจไม่
“พวกเรา.. เอ่อ คือ..” นัมจุนเอ่ยขึ้นมาโดยไม่แน่ใจ ก็พวกเขาไม่อยากให้จีมินรู้ เพราะไม่อย่างนั้นมันก็เสี่ยงต่อการที่ยุนกิจะรู้ด้วยน่ะสิ่
“ผมว่า..” แทฮยองเอ่ยขึ้นมา ทำให้ที่เหลือหันมองไปที่เจ้าของเสียง “ให้จีมินช่วยสมจริงกว่านะ”
“อืม ก็น่าจะจริง..”
“ช่วยอะไรหรอฮะ?” จีมินที่เห็นว่าตนเองอยู่ในบทสนทนาก็สงสัยหันไปถาม
“คือว่า...วันพรุ่งนี้วันเกิดยุนกิจำได้ใช่มั้ย?” โฮซอกถาม
“ฮะ..”
“แล้วคือทุกปีอ่ะ พวกพี่ไม่เคยเซอร์ไพรส์วันเกิดมันได้สำเร็จสักครั้งเลย มีมันคนเดียวที่ไม่เคยถูกแกล้งเซอร์ไพรส์ได้อ่ะ เข้าใจใช่ป่ะ?” จีมินพยักหน้า “พวกเราก็เลยคิดกันอยู่ว่าจะทำยังไงดีน่ะ”
“อ๋อ..”
“แล้วเราคิดอะไรออกบ้างมั้ย?” ซอกจินถาม
“อืม..” คนตัวเล็กคิดอยู่สักพักก่อนจะปิ๊งไอเดียออกมา “เมื่อกี้พี่ยุนกิเมินผม”
“ห้ะ!?” ทั้งห้าคนก็งงสิ่ครับ คิดแผนวันเกิดเกี่ยวอะไรกับน้องมันโดนเมินวะ?
“ก็จีมินจะแก้แค้นด้วยเลย พร้อมกับเซอร์ไพรส์วันเกิดไปด้วยไง~”
“จะดีหรอ?” นัมจุนว่า
“ดีสิ่พี่! คิดดูนะ ถ้าพี่กิเครียดจะไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้หรอก ใช่มั้ยล่า~”
“งั้นหรอ..” โฮซอกคิดตาม “แล้วเราจะเริ่มตอนไหนล่ะ?”
“ก็ตอนนี้แหล่ะพี่”
“ห๊า! เอาเลยหรอ?”
“แล้วพวกพี่จะเริ่มพรุ่งนี้รึไงเล่า~! พี่ยุนกิจับได้กันพอดี”
“อ่ะ โอเคๆ” นัมจุนยกมือขึ้นยอมแพ้ “ว่าแต่เรามีแผนยังไงล่ะ?”
“อ้อ แผนก็คือว่า.............”
แล้วเจ้าคนคิดแผนก็เล่าให้อีกห้าคนฟัง
“จะดีแน่หรอจีมิน” นัมจุนถามอีกครั้ง
“ใช่จีมิน พี่ว่าเราควรเปลี่ยนนิดหน่อยนะ คือเฉลยตอนเช้ามันไม่น่าจะเวิร์ค” ซอกจินว่า “เพราะพรุ่งนี้ยุนกิมีเรียนบ่ายนี่ ใช่มั้ยล่ะ ใช่มั้ยนะโฮซอก?”
“ใช่ๆ”
“อื้ม นั่นล่ะ แล้วเจ้านั่นก็อาจจะเครียดจนนอนไม่หลับยันเช้า แล้วพอเราเฉลย มันก็สบายใจแล้วก็ไปหลับในคลาสน่ะสิ่”
“งืมๆ” โฮซอกพยักหน้า “เจ้านั่นยิ่งรักการนอนอยู่ด้วย”
“งั้นเราก็เปลี่ยนเวลาสะสิ่ครับ เที่ยงคืนไปเลยเป็นไง พี่เค้าจะได้ไม่ต้องเครียดนานด้วย สงสารพี่เค้า” จองกุกว่า พร้อมกับทุกคนที่พยักหน้าเห็นด้วย
“มะ..ไม่ใช่ คือ...” นัมขุนแย้งขึ้นอีกครั้ง “ที่ฉันกังวลคือเราจะให้แทฮยองจริงๆหรอ มันเคยชอบนายมาก่อนนะจีมิน”
“นั่นแหล่ะพ้อยท์เลยฮะพี่นัมจุน~” จีมินว่าพร้อมยิ้มตาหยี
“นั่นสิ่ ไม่กลัวฉันกลับไปชอบนายอีกครั้งหรอพัคจีมิน~” แทฮยองเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“ก็ฉันรู้ว่านายไม่ได้ชอบฉันจริงจังน่าคิมแทฮยอง ฉันตอนนั้นก็เลยใจเอนเอียงไปที่พี่ยุนกิไง~ อีกอย่าง..” ทุกคนหันมาพร้อมกับแววตาสงสัย “ฉันรู้ว่าตอนนี้นายไม่มีทางมาชอบฉันแล้วน่า~” (เรื่องนี้พี่ยุนกิไม่รู้นะ จุ๊ๆไว้)
“เอ๊ะ?”
“เนอะ จองกุกกี้~” จองกุกเมื่อเห็นจีมินยิ้มมาให้จึงยิ้มมุมปากตอบกลับไป ก่อนจะหันไปมองแทฮยองที่หน้าแดงอยู่
“แหน่ะๆ อะไรกันเจ้าพวกนี้ มีอะไรไม่บอกพวกพี่เลยน้า~” ซอกจินเอ่ยแซว
“มะ..ไม่มีอะไรนี่พี่” แทฮยองแก้พร้อมกับปัดมือพัลวัน
แต่ว่าใครจะเชื่อล่ะสังคม ก็เจ้าตัวหน้าแดงซะขนาดนั้น
“อ่ะจ้า~ ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร” จีมินล้อ “ว่าแต่ห้ามลืมแผนกันนะฮะ นายด้วยคิมแทฮยอง ทำตัวแมนๆเหมือนเมื่อก่อนนี้หน่อย”
“ฉะ..ฉันแมนเหมือนเดิมเว้ย!!”
“อ่าหะ~ แมนก็แมนคร้าบ แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อน ตอนนี้เราจะแกล้งพี่ยุนกิกัน!”
“ก็แค่นั้นแหล่ะฮะฮยอง” จีมินว่าตาใสซื่อ
“ไอ้แสบเอ้ย~~!” เขายีหัวเข้าตัวแสบ หมั่นเขี้ยวนัก
“คิก~ ก็พี่มัวแต่นอนเองนี่นา” ร่างเล็กมองคนพี่ตาวาว “ว่าแต่เป็นไงมั่ง ผมแสดงดีมั้ยฮะ~?”
“ครับ~ ดีมาก จนพี่เชื่อหมดใจเลยเนี่ย ไหนจะน้ำตานั่นอีก พี่ตกใจแทบแย่แหน่ะ”
“อันนั้นน้ำตาของจริงพี่ พี่ว่าผมโคตรแรงอ่ะ เจ็บกระดองใจมาก” จีมินตีหน้ามุ่ย
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ ก็พี่หึงอ่ะ” เขาดึงจีมินเข้ามากอดเบาๆ ก่อนจะผละออก “ต่อไปนี้พี่จะสนใจเราให้มากขึ้น ใส่ใจเราให้มากขึ้น ถ้าจีมินไม่พอใจอะไรพี่บอกมาได้เลยนะ”
“ฮ่าๆ พี่ก็ไม่ได้ไม่สนใจอะไรผมขนาดนั้นสักหน่อย” ร่างเล็กหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่พี่พูดจริงนะ!”
“อื้ม จริงสิ่ พี่จะโกหกเราทำไมกัน” ยุนกิพูดยิ้มๆ ก่อนจะดึงคนรักเข้ามากอดอีกครั้ง
“เอ่อ.. ว่าแต่เราจะกินเค้กกันเมื่อไหร่?” คิมซอกจินที่นั่งดูคู่รักสวีทกันนานเกินไปได้ท้วงขึ้นมา
ซึ่งนั่นก็ทำให้มินยุนกิส่งสายตาพิฆาตมาให้
แต่ใครสนกันล่ะ เขาเป็นพี่นะทำไมต้องกลัวมัน :P
“กินกันเลยก็ได้ฮะ” จีมินผละออกมาจากอ้อมกอดของคนพี่พร้อมทั้งดึงแขนให้ลงมานั่งล้อมวงตามคนอื่นด้วยก่อนที่จะหยิบมีดให้ยุนกิตัด
เขารับมีดมาตักเค้ก เมื่อเสร็จจึงแจกจ่ายกันไปคนละชิ้น และก็ยกเว้นคิมซอกจินอีกเหมือนเคยที่เอาไปสองชิ้น - -
“ว่าแต่ ไม่มีขนมอะไรเลยหรอ?” อยากกิน..
และเพราะคำพูดของยุนกิทำให้ทุกคนลืมตาโตอย่างนึกได้ พวกเขาวางขนมไว้ที่หน้าห้องกันนี่
คิดได้ดังนั้น นัมจุนจึงวิ่งไปหยิบขนมและน้ำเข้ามา (ไม่มีแอลกอฮอลล์ครับ ยังมีเด็กไม่ถึงยี่สิบตั้งสามคน และเขาเองก็เพิ่งจะยี่สิบ)
ฟอด~!
“พี่กิ!” อยู่ดีๆยุนกิก็หอมแก้มจีมินทำให้เจ้าตัวโวยวายขึ้นมา
“ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างกันมาโดยตลอด” ยุนกิพูดพร้อมมองไปในตาคนน้อง
“อื้อ รู้แล้วน่า” แต่ทว่าจีมินกลับหลบตา
ก็เขินนิ่!!!!
“เฮ้อ~ อิจฉาจังน้า~” แทฮยองเอ่ยขึ้นมาอย่างแซวๆ
ฟอด~!
“เฮ้ย!!” เจ้าตัวที่เพิ่งพูดแซวเพื่อนโวยวายขึ้น พร้องกับหน้าที่แดงแปร๊ดเนื่องจากโดนหอมแก้ม และสีหน้างุงงงจากทุกคน โดยเฉพาะมินยุนกิ
“ก็เห็นบอกว่าอิจฉานี่” จองกุกเอ่ยหน้านิ่งพร้อมกับหันไปตักเค้กเข้าปาก
“อะ..ไอ้!!”
“น้อว~~ ออกตัวแรงนะเนี่ยจองกุกเรา~” โฮซอกและสหายโสดอีกสองเอ่ยแซว
“สองคนนั้นมันกิ๊กกันอยู่น่ะพี่” จีมินที่คิดว่าคนพี่คงไม่รู้อะไรจึงกระซิบบอก
เอ่อ.. ก็พอเข้าใจนะถ้าจะกิ๊กเกิ๊กอะไรกัน แต่.. ตัวหลักวันนี้คือมินยุนกิมั้ยล่ะ!
“นี่ พี่กิ..” นั่งคุยเล่นกันไปซักพักจีมินก็สะกิดที่ไหลเขาเบาๆ
“หืม?”
“ขอกอดหน่อย” เจ้าตัวว่าพร้อมกับกางแขนขึ้นมา
“โอ๋ๆ มา” ยุนกิรับอ้อมกอดพร้อมกับโยกเบาๆ ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่ทำ...
แต่บอกแล้วไง ตั้งแต่ตอนนี้เขาจะเปลี่ยนตัวเอง!
“ง่วงแล้วหรอเรา หื้ม?”
“งืม~” จีมินขาน พร้อมกับนำหัวซุกอกคนพี่อย่างอ้อนๆ
“นอนเลยมั้ย?” ยุนกิว่า “ถ้าเกรงใจพวกนั้นก็พิงไหล่พี่ก่อนก็ได้ เราอาบน้ำแล้วนี่ตอนค่ำ”
“งือ” น้องว่าก่อนจะซบไหล่นอนตามที่อีกคนบอก
“อ้าว จีมินหลับแล้วหรอ?” จนสักพักนัมจุนหันมาเห็นจึงถาม
“อืม น้องง่วง”
“งั้น.. พวกกูกลับเลยก็ได้” นัมจุนว่าพร้อมกับจะหันไปสะกิดอีกห้าคน
“ไม่เป็นไรๆ พวกมึงนอนกันที่นี่แหล่ะ เล็กหน่อยแต่ก็พอนอนได้ แล้วค่อยกลับพรุ่งนี้” ยุนกิหันมองเพื่อนแต่ละคน “กูรู้พวกมึงก็ง่วงแล้ว”
“ง่อว~ มินยุนกิ~~~” โฮซอกล้อ ธรรมดามันใจดีกับเพื่อนที่ไหนกัน หล่อเลยอ่ะ!!
“หรือพวกมึงจะกลับบ้าน!?”
ชมยังไม่ทันขาดคำ
“นอนนี่คร้าบ~” ที่เหลือว่าพร้อมกับเก็บขนมที่ทำรกไว้ให้เรียบร้อยแล้วล้างหน้าบ้วนปาก (ก็แปรงสีฟันไม่มี TT)
ทางยุนกิก็อุ้มจีมินที่หลับไปแล้วนอนบนเตียง ก่อนที่ตัวจะลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันออกมา
“ปิดไฟแล้วนะ” ยุนกิถามทั้งห้าคนเมื่อทุกคนจัดหาที่นอนของตัวเองกันได้แล้ว
“อืมๆ ปิดเลย” เมื่อมีใครสักคนว่าอย่างนั้นเขาจึงปิดไป แล้วกลับมานอนบนเตียงของตัวเอง
“ฝันดีพวกมึง”
“อื้ม ฝันดียุนกิ ขอให้เป็นวันเกิดที่ดีนะ” โฮซอกว่า ก่อนจะหลับตานอนไป
แน่นอน วันนี้จะเป็นวันที่ดี
ขอบคุณนะพวกมึง ขอบคุณนะจีมิน :)
- FIN -
**********************************************************
ฮายยยยยยยยย
มีใครกดเข้ามาอ่านบ้างรึเปล่าเอ่ย? 5555555555
เราคัมแบกแล้วนะ
หลังจากแต่งครั้งสุดท้ายคือวันเกิดจีมิน
ก็ไม่มีอะไรจะพูดมากค่ะ แค่ #HAPPYSUGADAY นะค้า
พี่กิของเราส์
และหวังว่าทุกคนจะสนุกไปกับฟิคกากๆของเรานะ
มีติชม หรือคำแนะนำ คำชม คำด่า บอกกันได้น้า~~ ที่นี่เลยนี่แหล่ะ ฮ่าๆๆ บ๊ายบายยยย จุ๊ป <3
สกรีมได้ที่แท็ก #ficOSPR นะคะ
