Still i miss you
[L’s Part]
13 มีนา 2016
เสียงใบไม้ปลิวจากลมพัดในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ผมไม่ได้มานานแล้ว.. ตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน ที่ๆเป็นทุกอย่างที่เกี่ยวกับความทรงจำของเรา ทำให้ผมไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าจะนึกถึงเขาอีก จนถึงวันนี้ที่ผมคิดว่าคงทำใจได้แล้ว..
눈물이 나오질 않아 괜찮아진 줄 알고
(นุน มู ลี นา โอ จิล อา นา คเวน ชา นา จิน จุล อัล โก)
น้ำตาไม่ได้รินไหลออกมาอีกแล้ว คิดว่าตัวเองคงโอเคดี
오랜만에 이 거리에 나선 건 실수였나 봐
(โอ แรน มา เน อี กอ รี เอ นา ซอน กอน ชิล ซู ยอด นา บวา)
คงออกมาเดินบนเส้นทางนี้ได้อีกครั้งนึง หลังจากที่ห่างหายไปนาน แต่ผมคงคิดผิด
แต่บรรยากาศเก่าๆมันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องเขาทั้งที่ผ่านมาแล้วตั้ง 2 ปีอีกครั้ง คนที่ทำให้ผมใจเต้นแรงที่สุด มีความสุขที่สุด และเจ็บปวดที่สุดเท่าที่ผมเคยเกิดมา.. ความทรงจำต่างๆหลั่งไหลเข้ามา ราวกับว่าผมไม่เคยลืมเค้าได้เลย..
ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่ที่นั้น ที่เดิมนี่เอง ก็ทำให้ผมนึกถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรกอีกครั้ง..
-----------------------
28 เมษา 2013
ขณะที่คิมมยองซูที่กำลังจัดเซอร์ไพรซ์งานวันเกิดให้รุ่นพี่คิมซองกยู รุ่นพี่คนสนิทอยู่นั้น....
“ไอ่มยอง! เทียนอยู่ไหนวะ?” โฮย่า(หรืออีโฮวอน)เพื่อนสนิทคิ้วหนาตะโกนมาถามจากอีกฝั่งของห้อง
“ก็อยู่ในถุงไม่ใช่หรอวะ?” เขาว่าเขาเองก็ซื้อมาแล้วนะ
“..ไม่มี มึงลืมซื้อมาป้าว?” โฮย่าก้มลงไปหาอีกครั้งนึงก็ไม่มีจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“อะไรวะ ก็กูซื้อตามในลิสต์ที่ไอ่หมามันจดให้ไง”
ไอ่หมาที่เพื่อนๆเรียกหรือชื่อจริงๆว่านัมอูฮยอน ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทแก๊งเดียวกันกับมยองซูด้วยเพราะลักษณะนิสัยและหน้าตาที่เหมือนหมา(?)เพื่อนๆเลยเรียกกันว่าไอ่หมา ซึ่งพ่วงด้วยตำแหน่งเมีย..เอ้ย! แฟนของคิมซองกยูรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกัน จึงทำให้คิมมยองซูและเพื่อนๆรู้จักกับคิมซองกยูได้
“เวรละ มึงฟังเพื่อนบ้างปะเนี่ย กูบอกว่าไอ่หมามันลืมจดเทียนให้เว้ย ให้มึงไปจดเพิ่ม” โฮย่าตะโกนมาด้วยอารมณ์ที่มันคงเริ่มจะโมโหละล่ะสังเกตุจากหูแดงๆ
“ก้กูไม่รู้” มยองซูตอบกลับไปด้วยความเริ่มรู้สึกผิด เหมือนจะจำได้ว่าตอนนั้นที่เพื่อนๆพูดกันตัวเองนั่งใส่หูฟังฟังเพลงอยูเพราะว่าหน้าที่แค่ซื้อของไม่คิดว่ามีอะไรมาก แต่ไหงเป็นงี้ล่ะ มยองซูขอโต้ดดด >/\<
“เออๆไม่เป็นไรมึง ยังเหลือเวลา กยูฮยองเรียนพิเศษเสร็จหกโมงครึ่ง ตอนนี้เพิ่งบ่ายสามเองให้มันไปซื้อมาก็ได้” อูฮยอนเสนอความคิดเห็น
“ห้ะ? ให้กูไปซื้อ ตอนนี้เนี่ยนะ?” เขาตอบกลับมาด้วยความตกใจ บ้าหรอ ตอนนี้เนี่ยนะ ไม่เอา วันนี้แดดร้อน
“เออ หรือมึงจะให้งานเลี้ยงล่ม?” โฮย่าถามกลับมาพร้อมกับมองอย่างหาเรื่อง
เออ! ไปก็ได้วะ!
“เอาตังมาดิ่” มยองซูพูดพร้อมกับยื่นมือไปขอตังค์ (จากใคร?)
“อะไร ของคราวที่แล้วล่ะ?” โฮย่าถาม
“หมดแล้วหล่ะ”
“ทำไมหมดอ่ะ? กูให้ไปพอดี กูจำได้”
คำพูดของโฮย่าทำให้มยองซูเงียบคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมา
“ของมันก็ขึ้นราคาบ้างดิ่วะ”
“หรอ?” โฮย่าพึมพำออกมาเหมือนว่าไม่ค่อยแน่ใจจะเชื่อสักเท่าไหร่
“เออ!” พูดไปงั้นแหล่ะ ป่าวหรอก เขาจำได้ วันนั้นเขาเห็นว่าเงินเหลือก็เลยไปซื้อรามยอนมากิน บังเอิญตอนนั้นหิว -.,-
“อ่ะ เอาตังกูก็ได้” แล้วนัมอูฮยอนคนที่วันนี้แปลกไม่พูดมากเหมือนทุกวัน (สงสัยตั้งใจทำให้แฟน~) ก็ยื่นเอาเงินมาให้มยองซู ..โอ้วนางฟ้า~~~ *0*
แล้วมยองซูก็หยิบเงิน แล้วออกมาซื้อเทียน ..ด้วยอากาศที่ร้อนจัด - -;;
.
.
แฮก แฮก แฮก
“อากาศมันจะร้อนอะไรอย่างงี้วะเนี่ย”
มยองซุที่ถูก(ใช้)ให้มาซื้อเทียน วิ่งไปบ่นไปพร้อมกับอากาศที่ร้อนจัดราวกับจะเผาตัวเขาให้ไหม้เป็นแมวย่าง(?)ด้วยความอารมณ์เสีย ตอนแรกก็ไม่วิ่งหรอกนะ แต่ไอ่พวกจัดงานมันดันโทรมาบอกให้เร็วๆเพราะซองกยูฮยองเลิกเร็วกว่าปกติอ่ะดิ่ โอ้ย คนหล่อหงุดหงิด!
พลั่ก!
โอ้ย!
แต่ด้วยความที่ตั้งใจวิ่งเกิ๊นจนไม่ดูตาม้าตาเรือ ทำให้ไปเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้า ซึ่งทำให้เทียนที่ถืออยู่หลุดมือหล่นลงพื้น
“ขอโทษครับๆ”
“อ่า ผมก็ขอโทษเหมือนกัน ผมวิ่งไม่ดูเอง ^^;;”
ทั้งเด็กหนุ่มคนนั้นและมยองซูต่างก็ก้มขอโทษกัน ‘ดีที่ไม่มีใครหาเรื่องกัน’ เขาคิดอย่างนั้น แต่พอเด็กหนุ่มตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเก็บเทียนที่เขาทำตกมาในมือด้วยแล้ว..
..มยองซูอยากมีเรื่องซะแล้วสิ่ *0*
เด็กหนุ่มที่หน้าสวยราวกับผู้หญิง ใส่เสื้อยืดสีชมพูอ่อนกับเดฟยีนขาดๆตามแฟชั่น กับผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูดจัดให้ลงมาปิดหน้าผากพอดี อีกทั้งผิวสีน้ำนมที่แลดูสุขภาพดี และนัยน์ตาราวกับทะเลสาบที่มองมาทางเขา.. คนนี้แหละเสป็กมยองเลยยยยยยยยยยยย ><
“เอ่อ..?” เด็กหนุ่มแปลกหน้าทักขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเขานิ่งไป
“อ่ะ ครับๆ” มยองซุที่เพิ่งตื่นมาจากภวังค์ก็ตอบรับขึ้นมา โทษที ก็อยากสวยเกินจนต้องอึ้งเองนี่นา~
“เทียน..”
เด็กหนุ่มหน้าหวานยื่นเทียนที่คนตรงหน้าทำตกคืนให้ พร้อมกับมยองซูเองก็รับไป หนุ่มน้อยจึงจะเดินไปแต่ทว่ามยองซูก้จับแขนเอาไว้ก่อน
“พ่อผมเป็นมาเฟียน่ะ” เด็กหนุ่มหันมาพร้อมกับคำพูดที่บ่งบอกให้มยองซูปล่อยแขนเขา
“อุ้ย” มยองซูจึงปล่อยแขนของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าทันที “คือ..เทียนมันแตกอ่ะ”
พูดเสร็จมเขาก็ยกถุงเทียนขึ้นมาให้เด็กหนุ่มคนนั้นดู
“แล้ว?”
“ชดใช้หน่อยดิ่” คิดว่าเป็นลูกมาเฟียแล้วเขาจะกลัวหรอ ฮึ! ..เอาจริงๆก็หวั่นนิดๆนะ นิดเดียวจริงๆนะ!!
“ก็วิ่งไม่ดูเองไม่ใช่หรอ?”
“ก็จริง.. แต่คุณก็ผิดนะ เพราะคุณก็ไม่ดูเหมือนกันอ่ะ เทียนผมหักด้วย หลายบาทนะเนี่ย ผมต้องไปซื้อใหม่อีก” มยองซูหยุดพูดซักพักหนึ่ง และพูดต่อด้วยโทนเสียงเริ่มสูงขึ้นนิดหนึ่ง “ผมต้องรีบด้วยนะเนี่ย”
“เฮ้อ แล้วจะให้ทำไง ไปซื้อใหม่ให้มะ? หรือค่าเทียน?”
เด็กหนุ่มตอบกลับไปด้วยท่าทางหาเรื่อง และคิดว่ามยองซูจะกลัวหรอ ไม่อ่ะ มันดูน่าเอ็นดูมากกว่า~
“อ่ะคือ ตอนนี้นายอาจจะยังไม่สะดวก เหมือนจะรีบๆเหมือนกัน งั้นเอาไปชดใช้วันหลัง..” มยองซูยิ้ม “งั้นขอเบอร์ไว้ก่อน”
“…..”
“ขอเบอร์เฉยๆ เอาไว้เผื่อนายชดใช้งายยยย” เขาพยายามหว่านล้อม(?) แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ยังยืนนิ่งอยู่ อ่ะไม่บอกเบอร์ก็ไม่บอกเบอร์วะ “งั้นเอาชื่อเฉยๆก็ได้ แค่ชื่อพอ”
“อีซองยอล..”
“อ่า ซองยอล ..แล้วอยู่โรงเรียนอะไร มออะไรอ่ะ?”
“..ไหนบอกแค่ชื่อไง”
“น่าๆ อีกอย่างนึงนะๆๆๆ” มยองซูขอร้องพร้อมกับทำตา‘กลิ๊บป๊อกๆ’
“......” ซองยอลชั่งใจคิดไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบออกมา “อยู่โรงเรียน SY มัธยมปลายปี 2”
“เฮ้ยอายุเท่ากันจริงอ่ะ!!” หน้าเด็กขนาดนี้.. “นายเด็กกว่าไม่ใช่หรอ?”
“…..”
“แล้ว...”
ดือดึ๊งด่องแด่ง~ ดือดึ๊งด่องแด่ง~
ก่อนที่มยองซุจะได้ถามต่อทางกระเป๋ากางเกงด้านซ้ายก็แผดเสียงออกมาซะก่อน ชื่อที่โทรมาบอกเป็นนัมอูฮยอนทำให้เขาต้องรีบรับ ‘เออ หายมานานเลยนี่หว่าตรู’
“ยอโบเซโย” มยองซูรับสายด้วยนำเสียงระวังนิดๆ
<ย๊า อยู่ไหนเนี่ย บอกให้มาได้แล้วเร็วๆ อีกครึ่งชั่วโมงกยูฮยองจะมาถึงแล้วเนี่ย!> เสียงปลายสายที่บ่งบอกว่านางฟ้าที่แสนใจดีนัมอูฮยอนเริ่มโมโหแล้วทำให้มยองซูเริ่มรู้สึกรีบ และมองสลับไปมาระหว่างซองยอลกับเทียนในมือ
“เออๆ ไปแล้วก็ได้วะ รอแปปๆ”
หลังจากมยองซูพูดกับปลายสายจบก็หันมาพูดกับซองยอลต่อ
ผมมยองซูนะ อยู่มัธยมปลายปีสองเหมือนกัน โรงเรียน MS ยินดีที่ได้รู้จัก เจอกันใหม่จุ้ปๆ” หลังจากพูดรัวๆคนเดียวเสร็จสรรพก้วิ่งไปทันที หักก็หักวะเทียนน่ะ ไส้ในใช้ได้ก็พอละเว้ย ><
อีกด้านหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้
ซองยอลเดินไปตามทางหลังจากที่โดนทิ้ง(?)ไปแล้ว ก็มาคิด นี่เขาจะบอกชื่อ โรงเรียนมันไปทำไมนะ? ไม่บอกก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ใช้ว่าจะขู่ฆ่ากันซักหน่อย แต่ถึงขู่ฆ่ายังไงก็ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว.. แล้วจะบอกไปทำไม ไม่ใช่เพราะว่าหน้าตาดีแน่ ซองยอลไม่ใช่คนที่คลั่งคนหล่อสักหน่อย แต่ ..เฮ้อ ช่างมันเถอะ ขี้เกียจคิด
..แต่ไม่มีใครคิดเลยเนอะ ว่าสองคนที่บังเอิญเดินชนกันวันนั้นจะได้มาเจอกันอีก..
เพราะฝ่ายหนึ่งตามจีบน่ะ~
------------------------
1 มิถุนา 2013
“โอ้ยมึงพอเหอะ คนจะหมดโรงเรียนอยู่แล้วเนี่ย!”
“เออน่า อีกแป๊ปนึง”
“กูว่าเขาหลอกมึง ไอ่มยอง”
“ไม่หลอกเว้ย เอาน่า อีก 5 นาที”
เสียงคุยกันที่ริมประตูทางเข้า-ออกโรงเรียน SY ของเด็กหนุ่ม 2 คนต่างโรงเรียนต่างเครื่องแบบ ทำให้นักเรียนแถวนั้นมองมาไม่น้อย สาเหตุหลักๆก็ไม่มีอะไรมากนอกจาก ‘มาทำไม’ และ ‘ใครวะ หล่อจัง’ ซึ่งอันหลังนี้เจ้าตัวก็รู้ดีอ่ะนะ (หลงตัวเอง)
สาเหตุมยองซูและโฮย่ามาอยู่ที่หน้าโรงเรียน SY ได้นั้น เพราะมยองซูลากโฮย่ามาเพื่อจะส่อง.. เอ้ย! มาหาซองยอลคนที่เขาบังเอิญเดินชนในวันนั้น แหม่ นานๆทีมยองซูจะเจอคนถุกใจสักทีก็ต้องรีบจีบกับซะหน่อย เดี๋ยวหมาคาบไปกิน (ไม่ได้หมายถึงไอ่หมาอูฮยอนนะเว้ย!) แต่ที่พูดว่านานๆทีนี่ นานจริงๆนะ ตั้งแต่เกิดมามีคนถูกใจแค่ 3 ครั้งเอง ครั้งแรกก็ตอนป.4 เพื่อนร่วมห้องผู้หญิงที่เพิ่งเข้าใหม่ แต่รายนั้นดันไม่กล้าเข้าไปจีบจนจบป.6ก็แยกกันไป มยองซูเสียใจมาก TT^TT ส่วนครั้งที่ 2 ตอนม.ต้นปี 2 จีบแล้ว แต่ไม่ติด เค้าโดนคนอื่นแย่งไปแล้ว คราวนี้! ม.ปลายปี 2 มยองซูจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหน และเวลาแยกจากคนที่เขาชอบอีกแล้ว! ปฏิญาณด้วยเกียรติมยองซูเลย!
ว่าแต่ เมื่อไหร่ขวัญใจมยองซูจะออกมาซักทีนะ มยองซูรออยู่น้า~~
“โอ๊ะนั่นไงๆ ไอ่โฮ มาแล้วๆ กูดียังๆ” มยองซูถามโฮย่าพร้อมทั้งจัดเสื้อให้เข้ารูปและนำของขวัญมาถือให้เรียบร้อย
“เออๆ หล่อละ”
เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจมยองซูก็เดินไปหาซองยอลที่เดินออกมาคนเดียวและใส่หูฟังไว้ที่หู(และทิ้งโฮย่าไว้กลางทาง) เขาเดินไปใกล้เรื่อยๆจนอยู่ในระยะที่สามารถคุยกันได้และ..
ฟิ้ว~~
ร่างสูงกว่าเดินผ่านหน้ามยองซูไปเฉยๆราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน.. ‘อ่าวเฮ้ย! รอกันก่อน!’
ว่าเสร็จก็วิ่งตามไปดึงแขนซองยอลเอาไว้ จนร่างนั้นต้องหยุดเดิน หยิบหูฟังข้างนึงออก และปรายตาลงมาดูเล็กน้อย (อย่าตอกย้ำว่ามยองซูเตี้ย TT) ก่อนที่จะขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย
“….”
“….”
ทั้งสองยืนเงียบกันไปสักพัก จนมยองซูต้องเป็นคนพูดขึ้นมา..
“เฮ้ย จำกันไม่ได้อ่อ?” เขาถามด้วยความตกใจ หล่อๆแบบนี้มีคนเดียวแหละ จำกันไม่ได้ได้ยังไง มยองซูร้องไห้นะ!
“ป่าว” ซองยอลเป็นคนความจำดีอยู่แล้ว จำได้ว่าเป็นใครชื่ออะไร เจอกันที่ไหน
“อ้าว แล้วทำไมทำหน้างั้นอ่ะ”
“มาทำอะไรที่นี่” แต่นี่แหละที่ซองยอลสงสัย
“อ๋อ เค้ามาจีบซองยอลล่ะ นี่ไง เค้ามีของขวัญด้วยน้า~!” มยองซูพูดด้วยความร่าเริงเต็มที่ ซึ่งต่างจากร่างเพรียวสิ้นเชิง
“….” << หน้าเบื่อโลกมากกกกกกก =__=
“เฮ้ย มีคนหล่อมาจีบไม่ดีใจหน่อยหรอ?”
“ทำไมฉันต้องดีใจด้วย?”
“ก็คนหล่ออุตส่าห์ข้ามโรงเรียนมาจีบเลยนะ มีของขวัญด้วยเนี่ย”
หลังจากคำพูดของมยองซูเมื่อครู่จึงทำให้เกิดการเงียบครั้งใหญ่ ก่อนที่ซองยอลจะพูดออกมา..
“ปัญญาอ่อน”
และใส่หูฟังเดินออกไปทันที
“อ้าว ซองยอลลี่ที่ร้ากกก~~ รอก่อนนนนนนนนน”
และมยองซูก็ต้องวิ่งตามอีกครั้ง โดยที่ลืมไปแล้วว่า..โฮย่าอยู่ตรงนี่โว้ย!!!!!
-----------------------
13 มีนา 2016
มยองซูที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ วีรกรรมบ้าบอที่เขาเคยสร้างไว้ขณะที่ยังเด็กและตามตื้อคนๆนั้น
‘ความทรงจำดีๆ มันทำให้เรายิ้มออกมาได้ทุกเวลาจริงๆล่ะเนอะ แม้จะเศร้าแค่ไหนก็ตาม..’
너는 어디쯤에 있을까 어떻게 지낼까
(นอ นึน ออ ดี จือ เม อิท ซึล กา ออ ตอค เค จี เนล กา)
คุณอยู่แห่งหนใดและทำอะไรอยู่ในตอนนี้
나의 그리움이 닿는 곳엔 있을까
(นา อึย คือ รี อู มี ทัด นึน โก เซน อิท ซึล กา)
คุณอยู่ในที่ที่สัมผัสได้ถึงความปรารถนาของผมหรือเปล่า
어쩌면 너도 어쩌면
(ออ จอ มยอน นอ โด ออ จอ มยอน)
บางทีนะครับ บางที
나와 같은 바램들로 그리워할까
(นา วา กา ทึน พา เรม ดึล โร คือ รี วอ ฮัล กา)
คุณอาจจะปรารถนาในสิ่งเดียวกันใช่ไหม
และเหตุผลหนึ่งที่ทำให้มยองซูนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนี้ก็เพราะ...วันแรกที่เราเป็นแฟนกัน
-----------------------
9 กันยา 2013
หลังจากวันที่มยองซูไปหาซองยอลที่โรงเรียนวันนั้น มยองซูก็ไม่เคยไปอีกเลย เอ้ย! ไม่ใช่ หลังจากนั้น มยองซูก็ตามจีบซองยอลมาตลอดจนซองยอลเริ่มใจอ่อน
และวันนี้นี่แหละ มยองซูจะขอซองยอลเป็นแฟนให้ได้!
“อะไรเนี่ยมยอง จะพาฉันไปไหน” ซองยอลถามทั้งผ้าปิดตา
“ใกล้ถึงแล้ว เดินมานะคร้าบ~”
ซึ่งแผนขอซองยอลเป็นแฟนของมยองซูในวันนี้คือ ที่สวนสาธารณะที่เราเจอกันครั้งแรกค้าบ โดยที่เขาได้เตรียมเซอร์ไพรส์ไว้แล้ว~ ซองยอลลี่ของมยองซูต้องชอบแน่ๆ~~
“อ่ะหยุด!” เขาพูดพร้อมกับหยุดเดิน ทำให้ซองยอลก้หยุดเดินไปด้วย “ถึงแล้ว~”
มยองซูกระซิบพร้อมกับถอดผ้าปิดตาให้ซองยอล ซึ่งภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ซองยอลอึ้งและปลื้มปริ่มจนแทบร้องไห้ไปเลย
เก้าอี้ไม้ที่เดิมทีไม่มีอะไรพิเศษตอนนี้กลับมีผ้าสีขาวและชมพูตกแต่งไว้เต็มไปหมด ดอกไม้ที่แแถวนี้ไม่เคยมีกลับผลุดออกมาจากพื้นดินอย่างสวยงาม แสงไฟสีชมพู (ที่มีทำไมไม่รู้ นี่มันตอนกลางวัน) ที่ส่องมาที่เก้าอี้ตัวนั้น และอีกอย่างคือซุ้มคล้ายกับว่าเป็นงานแต่งงาน ที่ลงตัวทุกอย่างกับบรยากาศตอนนี้ มันสวยงามมากจนซองยอลตาค้างจริงๆ นี่เป็นนักออกแบบหรอออ?
“ว้าว ใครทำอ่ะ นายทำหรอ? O.O” ซองยอลหันไปถามคนข้างกาย ซึ่งตอนนี้ยิ้มแก้มปริอยู่ ดีใจที่ผลงานตนเองสำฤทธิ์ผลอ่ะ
“แฟนซองยอลคนนี้แหละทำ ^-^”
“หืม?”
“ซองยอล..” เขาพูดพร้อมกับมองเข้าไปในตาของร่างเพรียวข้างๆ “เป็นแฟนกันนะ”
“….” ซองยอลที่ตอนนี้ได้แต่อึ้ง คือ..มยองซูทำขนาดนี้เลยหรอเพื่อมาขอเขาเป็นแฟนแค่นี้เนี่ยนะ ลงทุนอ่ะ
“….”
“ไม่..”
“..ห้ะ!?” สิ่งที่ซองยอลพูดทำให้มยองซูใจเสีย เขาลงทุนไปมากเลยนะ ไม่เห็นใจกันหน่อยหรอ TT
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ่”
“..ก็นายปฏิเสธอ่ะ จะให้ยืนยิ้มโชว์ฟันหล่อๆแงะ” เขาว่าเขาเรื่มโวยวายละล่ะ -*-
“ยังไม่ได้ปฏิเสธเลย” ซองยอลยิ้ม “จะบอกว่า ไม่ปฏิเสธต่างหาก”
“เยส~!”
จุ๊ป~
มยองซูเข้าไปกอดล้อมรอบตัวซองยอลพร้อมทั้งจุ๊ปแก้ม ทำให้ซองยอลเริ่มโวยวาย
“เฮ้ย นี่มันที่สาธารณะนะเว้ย มยองปล่อย!” คนมองเต็มหมดแล้ว “ไม่อายบ้างรึไง!”
“ไม่อายหรอก” มยองซูพูดพร้อมกับจุ๊ปแก้มซองยอลไปอีกหนึ่งที “ถ้าอายนะ มยองซูคงไม่ได้ยอลลี่เป็นเมียเหมือนตอนนี้หรอก~”
“อะไรของนาย แค่แฟนเว้ย! อย่าพูดมั่วดิ่!”
“เอาน่า เหมือนกันแหละ ต่อไปก้เป็นเมียอยู่ดี” เขาพูดพร้อมยิ้มหวาน
“ไม่เหมือนนน!!”
“เหมือน~”
“ไม่โว้ยยยย!”
และการหยอกล้อ(?)ของทั้งสอง ก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
-------------------------
[SUNGYEOL’s Part]
13 มีนา 2016
ร่างสูงที่เดินไปเรื่อยๆผ่านหน้าโรงพยาบาลที่อยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง หลังจากที่จัดการงานศพของพ่อตัวเองและพิธีแต่งตั้วหัวหน้าเสร็จแล้ว และหลายคนถ้ายังจำได้คือพ่อเขาเป็นมาเฟีย และตามหน้าที่คือเขาซึ่งเป็นลูกชายคนโตต้องรับหน้าที่ต่อหลังจากพ่อเสียชีวิต แต่เพราะเขาไม่เข้มแข็งพอจึงต้องให้น้องชายขึ้นแทน.. แต่ก็ดีนะ เป็นอิสระดี แต่ซึ่งพอหลุดพ้นจากวังวนนี้มาได้แล้วก็ทำให้นึกถึงใครบางคนที่เขาเคยทำผิดมหันต์ด้วยการทำให้เขาเจ็บปวดเพราะเหตุผลนั้น.. ในสถานที่แห่งนี้.. และที่วันนี้ เป็นวันเกิดเขา...
--------------------------
27 มกรา 2014
“มยอง.. เราเลิกกันเหอะ..” ผม.. พูดมันออกไปแล้ว ขอโทษนะมยองซู
“ทำไม..?” มยองซูไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิด
“…..”
“ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอซองยอล.. ในเวลา 5 เดือนที่เราคบกัน..ฉันทำอะไรพลาดไปงั้นหรอ?”
เสียงมยองซูสั่น.. ผมรู้สึกได้.. เสียงที่ถามผมออกมา ราวกับจะขาดใจ.. ผมรู้สึก ผมอยากเข้าไปกอด.. อยากเข้าไปขอโทษ.. แต่ผมทำไม่ได้ ผมมาบอกเลิกนี่นา ใจอ่อนไม่ได้สิ่ มยองซูเป็นแบบนี้.. มยองซูถูกรถชนเพราะเขานะ ถ้าเขายังดันทุรังคบกันต่อไป.. คนที่จะเป็นอันตรายคือมยองซูเอง..
.
.
1วันก่อนวันนั้น
“เลิกกันซะซองยอล” อีมันยอล พ่อของเขา มาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดตอนนี้ กำลังบอกให้เขา เลิกกับมยองซู..งั้นหรอ
“ทำไมผมต้องเลิกด้วย?” เขาถามย้อนกลับไป ไม่ใช่เพราะเขาไม่ให้เกียรติพ่อ ไม่กลัวพ่อ แต่เพราะเขาต้องการเหตุผล
“นายห้ามคบกันซองยอล!”
“แล้วทำไมผมต้องเลิกเล่า พ่อก็บอกเหตุผลมาดิ่!!”
เพี๊ยะ!!
“แกทำตัวก้าวร้าวกับฉันแบบนี้เพราะผู้ชายคนเดียวงั้นหรอ!! ฉันเป็นพ่อแกนะ!!”
“….”
“ถ้าแกไม่ยอมเลิกกับมันและยังดันทุรังคบกันต่อไป แกจะไม่ได้อะไรเลย ถึงแม้จะเป็นตำแหน่งที่เป็นของแกก็ตาม!!”
“หึ พ่อลืมไปรึเปล่าว่าผมไม่ได้อยากได้มันตั้งแต่แรกแล้ว..”
“แต่แกต้องรับ!!” อีมันยอลเว้นจังหวะครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ไม่งั้นมันจะโดนยิ่งกว่ารถชนแน่”
“.....” งั้นก็หมายความว่า..ที่มยองซูโดนรถชนบาดเจ็บสาหัส ก็เพราะ.. “พ่อทำแบบนั้นทำไม!”
“เพราะฉันรู้นิสัยแกดี”
“.....”
“ถ้าแกไม่ยอมเลิกกับมัน มันจะต้องเจ็บยิ่งกว่านี้! จำไว้!” มันยอลที่กำลังเดินออกจากห้องก็หยุดซะก่อน เมื่อนึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่งที่ลูกชายของเขาคงจะคิด “และอย่าได้คิดหนีตามกันไปเด็ดขาด เพราะถ้าฉันตามพวกแกเจอ แม้แต่ชีวิตมัน แกก็จะไม่ได้เห็นอีกเลย”
เมื่ออีมันยอลพ่อของเขาเดินออกจากห้อง เขาก็ทรุดลงที่พื้นทันที น้ำตาแห่งความเสียใสที่กลั้นไว้ถูกปล่อยออกมา ใช่ พ่อของเขารู้จุดอ่อนเขาดีหมดทุกอย่าง พ่อสามารถดักไว้ได้หมดทุกทาง และพ่อก็รู้ ว่าจริงๆแล้วข้างในเขาอ่อนแอแค่ไหน.. แต่เพราะอย่างนั้น พ่อถึงได้ทำให้คนที่ซองยอลรักต้องเป็นแบบนี้..ใช่มั้ย?
.
.
“....” ผมได้แต่เงียบเท่านั้น เงียบ เพราะไม่อย่างนั้น น้ำตาที่ถูกเก็บไว้คงได้ไหลออกมาและทำให้เขาใจอ่อนแน่ๆ
“ยอลอ่า..”
อย่า.. อย่าเรียกผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้น.. น้ำเสียงที่เว้าวอน น้ำเสียงที่ทำให้แพ้มาตลอด.. อย่าเรียกผม..
“ละ..ลาก่อนนะ” พูดเสร็จผมก้เดินออกไปทันที พยายามจะไม่สนใจคนด้านหลัง เสียงร้องเรียก น้ำตาของเขา ผมคงทนไม่ได้แน่ถ้าได้เห็นน้ำตามยองซู ผมคงทนไม่ได้..
เมื่อออกมาจากห้องน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลริน พร้อมทั้งขาสองข้างวิ่งไปด้านหน้า ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าจะวิ่งทำไม คนในห้องพักผู้ป่วยที่กำลังบาดเจ็บสาหัสยังเดินตามมาไม่ได้อยู่แล้ว แต่รู้แค่ว่าต้องวิ่ง บางที.. มันอาจจะทำให้เราเจ็บน้อยลงก็ได้.. ผมหวังว่าอย่างนั้น..
--------------------------
13 มีนา 2016
보고 싶었다고 미안했었다고
(โบ โก ชี พอท ดา โก มี อัน แฮท ซอท ดา โก)
ผมคิดถึงคุณ ผมขอโทษ
서툴렀던 내가 많이 후회 하고 있다고
(ซอ ทุล รอท ดอน เน กา มัน นี ฮู ฮเว ฮา โก อิท ดา โก)
ผมเสียใจที่ทำดีกับคุณไม่พอ
너에게 너에게
(นอ เอ เก นอ เอ เก)
คุณครับ คุณ
용길내어 말하고 싶은데 넌 어디에
(ยง กิล เน ออ มัล ฮา โก ชี พึน เด นอน ออ ดี เอ)
ผมอยากรวบรวมความกล้าบอกคุณอย่างนี้เหลือเกิน
어디에 넌 어디에
(ออ ดี เอ นอน ออ ดี เอ)
แต่คุณอยู่ที่ไหนกัน
나의 그리움이 닿는 곳에 너 있을까
(นา อึย คือ รี อู มี ทัด นึน โก เซ นอ อิท ซึล กา)
คุณอยู่ในที่ที่สัมผัสได้ถึงความปรารถนาของผมหรือเปล่า..
ซองยอลเดินไปเรื่อยๆ คิดถึงเรื่องราวเก่าๆไป พร้อมกับลมเย็นๆที่พัดผ่านมา..
ปั้ก!
“โอ้ย ขอโทษครับๆ”
“อ่า ผมก็ขอโทษครับ”
ทั้งสองที่เดินชนกันต่างก็ก้มหัวขอโทษกัน ‘เหมือนวันแรกที่เราเจอกับมยองซูเลยแฮะ..’ ซองยอลคิดอย่างนั้น แต่พอเงยหน้าขึ้นมา..
“ยอลอ่า”
ร่างคุ้นตาที่เรียกชื่อเขาเมื่อครู่นี้..
“มยอง...”
..ท่ามกลางอากาศที่เย็นสบาย..
..เขาทั้งสอง..
..ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง..
..และพวกเขา ก็แค่สองคนที่ยังรักกัน และคิดถึงกันอยู่ แค่นั้นเอง..
สกรีมได้ที่แท็ก #ficOSPR ค่าาา
