3
อูฮยอน ...หายไปไหนน่ะ!!!
เมื่อไม่เห็นอูฮยอนอยู่ที่เก้าอี้ ความคิดร้ายๆต่างๆนาๆก็เข้ามา ความกลัวเข้าคุมจิตใจ อูฮยอนไม่ใช่คนขี้แกล้งขนาดที่จะแอบเขา แล้วอูฮยอนหายไปไหนกัน ...ไม่รอช้าซองกยูจึงรีบวิ่งหาอูฮยอนทันที
“อูฮยอนอา นายอยู่ไหน!!” หลังจากวิ่งหามานาน ซองกยูตะโกนถามออกไป อย่างน้อยก็ขอให้มีเสียงของอูฮยอนตอบเขามาบ้างก็ยังดี
“....” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทำให้เขากลัวมากขึ้นไปอีก อูฮยอนไม่ได้โดนจับตัวไปใช่ไหม ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะทำอย่างไร เขาไม่น่าทิ้งอูฮยอนไว้คนเดียวเลย! ไม่น่าเลย..!
“อูฮยอนอา ขอร้องเถอะนะ อย่าหายไปไหน ออกมาเถอะ” ซองกยูทิ้งตัวลงบนพื้น ในที่ปลอดคน ใช้มือกุมหัว เหมือนทุกครั้งที่เขากลัว หรือกังวล เขาจะเอามือกุมหัว แล้วตอนนี้ก็กังวลมากทีเดียว..
ทั้งๆที่ผมรู้ใจตัวเองแล้วเชียวผมอยากจะสารภาพรักกับอูฮยอนหลังจากกลับบ้านไป ถึงแม้ว่าอูฮยอนอาจจะไม่ได้รักผมก็ตาม ผมมั่นใจว่าอูฮยอนต้องชอบผมบ้าง ผมไม่ได้หลงตัวเอง แต่คนเราถ้ามีใครารักมาชอบเราก็จะรู้สึกได้อยู่แล้ว ดังนั้น ผมจึงอยากจะมีช่วงเวลาดีๆกับเขา อยากจะร่วมทุกข์ ร่วมสุข กันมากกว่าที่เคยเป็น อยากทำทุกอย่างให้เขา ...ผมจะสามารถทำได้มั้ย? ถ้าเขาโดนจับตัวไปจริงๆ เขาจะปลอดภัยมั้ย จะรอดกลับมารึเปล่า ผมไม่มั่นใจจริงๆ
“ซองกยูฮยอง?” เขาได้ยินเสียงอันคุ้นเคยเรียกตัวเอง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมา
“อูฮยอน!!!!” เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ตามหาอยู่จึงพุ่งเข้าไปกอดทันที น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาเพราะความดีใจ และ โล่งใจ ไม่มีความโกรธที่ร่างบางหายไปให้เขาตามหา มีเพียงความดีใจ ที่ร่างบางกลับมาหาเขาอย่างปลอดภัย
“ฮะ ฮยอง ร้องไห้ทำไม? แล้วมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย?” อูฮยอนกอดตอบและถามออกไป ซองกยูฮยองมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ เขาเองก็ตามหาตั้งนานแหน่ะ นึกว่าทิ้งเขาไปเหมือนคราวที่แล้วซะอีก
“นาย หายไปไหนมา ฉันเป็นห่วงแทบแย่ วิ่งหาทั่วห้างก็ยังไม่เจอ กลัวไปหมดแล้ว” ซองกยูพูดออกมาด้วยกับเสียงอู้อี้
“ผม ไปซื้อน้ำมาฮะ ผมทำให้ฮยองเป็นห่วงหรอ ผมขอโทษ” อูฮยอนพูดออกมา พร้อมกับรู้สึกผิด ก็เขาเองนี่นา ที่ไม่ยอมรอให้ซองกยูฮยองออกมาจากห้องน้ำก่อน
“ไม่เป็นไร ฉันไม่โกรธ แค่นายสบายดีก็ดีใจแล้ว” ซองกยูพูดและผละออกจากอ้อมกอด “อูฮยอนอา ฉันรักนาย รักแบบคนรัก จริงๆ”
“ฮะ?” อูฮยอนถามออกมา ตกใจที่อยู่ดีๆคนที่เค้าชอบมานานจะบอกรักเขา รู้สึกหัวใจพองโต ดีใจมาก จนอยากจะร้องไห้แล้ว
“นาย รักฉันมั้ย” ร่างสูงเปล่งเสียงถามออกไป ถึงจะมั่นใจแค่ไหน แต่ก็ยังไม่วายกังวลคำตอบจนได้
“รักสิ่ ผมรักฮยองมา อื้อ!”
ไม่รอให้พูดจบ ริมฝีปากบางของร่างสูงก็เข้าไปประกบกับริมฝีปากนุ่มของคนตรงข้ามทันที เป็นรสจูบที่หวาน อ่อนโยน และถ่ายทอดความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายให้รู้ ก่อนจะนำลิ้นอุ่นแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเพื่อหาความหวานที่มากขึ้นอีกจากปากคนตัวเล็ก
“อื้อ!” ร่างเล็กผลักร่างสูงออกเบาๆเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ และอีกอย่าง “พะ พวกเราอยู่ในห้างนะฮยอง-///-”
“ไม่เป็นไร ตรงนี้ไม่มีใครผ่านไปผ่านมาหรอก” พูดจบซองกยูจะเข้ามาหาอูฮยอนอีกรอบ แต่โชคดีที่อูฮยอนเอามือดันไว้ก่อน
“ก่อนหน้านี้เราจะไปกินข้าวกันไม่ใช่หรอฮยอง ไปกินข้าวดีกว่าโนะ” อูฮยอนพูดออกมาพร้อมกับเดินหนีออกมาจากตรงนั้นและนำไปที่ร้านอาหารทันที ที่ตรงนั้นมันอันตราย(ต่อหัวใจ)เกินไป
“เฮ้ อูฮยอนอ่า รอฮยองด้วยสิ่~” พูดจบซองกยูก็วิ่งตามไปหาอูฮยอนทันที เดินไปร้านอาหารด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะสดใสที่ได้ยินไปตามทาง...
SPECIAL PART <CHORONG>
สวัสดีค่า ฉันพัคโชรง แฟนเก่าพี่ซองกยูคงยังไม่ลืมกันใช่มั้ย? อยากจะอธิบายซักหน่อยว่า เรื่องนี้ เค้าไม่ใช่ตัวร้ายน้า เรื่องนี้ตัวร้ายคือความไม่รู้ของซองกยูโอ้ปป้าต่างหาก
อันที่จริงฉันรู้เรื่องของพวกเขามานานพอสมควร หลังจากคบกันน่ะ ตอนแรกไม่ได้จะคบกับเขาหรอก แต่เห็นว่าเพื่อนคอยเชียร์แถมพี่ซองกยูก็โคตรตื๊อ ให้เดาว่าอูฮยอนคงบอกมาแน่ๆ เพราะตื๊อสไตล์เดียวกันเป๊ะ! จนสุดท้ายก็เลยลองไปเดทกัน แล้วก็ลองคบกันดู จนมาเจอความจริงนี้นี่แหละ ว่าสองคนนั้นเค้าชอบกัน แต่พี่ซองกยูน่ะ ไม่รู้ตัว แล้วก็คิดว่าตัวเองรักฉันน่ะสิ่ ก็เลยแกล้งทำเป็นทะเลาะ อันที่จริงพี่กยูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ หาเรื่องมาเองทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆๆ พอทะเลาะเสร็จก็เลยมีเหตุผลให้เลิกกันไง ตอนแรกก็กังวลนะว่าพี่ซองกยูจะไม่ยอม หรือไม่ก็จบกันไม่ดี แต่สุดท้ายก็ จบได้ดีกว่าที่คิดนะ คึๆๆๆ
วันนี้เป็นวันขึ้นอัดเทปสเตจ m countdown ล่ะ วันนี้พวกเราเอพิ้งค์คัมแบ็ก [remember] ส่วนอินฟินิท[BAD] แข่งกับ โซนยอชิแด(snsd)[PARTY] ล่ะ น่าลุ้นมากอ่ะ วันนี้><
จะว่าไปตั้งแต่เลิกกับซองกยูโอปป้านี่ ยังไม่ได้เจอสองคนนั้นเลยแฮะ คิดถึงเหมือนกันน้า~
โอะ นั่นไงล่ะ เห็นเดินกระหนุงกระหนิงมากันสองคน แสดงว่าที่ฉันอุตส่ายอมถอนตัวออกมานี่ ได้ผลใช่มั้ยนะ ><
“อูฮยอน! ซองกยูโอปป้า! ^O^/” ฉันเดินเข้าไปหาทั้งสองคน อูฮยอนดูหน้าซีดๆลงไปทันตา เอ~ เป็นอะไรรึเปล่า
“อูฮยอนเป็นอะไรมั้ย ทำไมหน้าซีดๆ?” ฉันถามอูฮยอน
“ฉันว่า อึดอัดเธอนั่นแหละ ยัยโชรง” แต่ซองกยูตอบ
“เฮ้ย อูฮยอนอึดอัดทำไม? ฉันกับซองกยูโอปป้าเป็นแค่พี่น้องกันแล้ว ไม่ต้องรู้สึกไม่ดีที่คบกับเค้าหรอกน่า” ฉันยิ้มให้อูฮยอนเพื่อให้เขาสบายใจว่าไม่มีอะไรแล้วจริงๆ “อันที่จริงน้า ซองกยูโอปป้าฉันมีเรื่องจะสารภาพล่ะ”
“หือ?”
“จริงๆแล้วอ่ะนะ กยูโอปป้าไม่ได้ผิดอะไรเลยแหละ ฉันชวนทะเลาะเอาเองจะได้เลิกกับโอปป้าไวๆน่ะ” ฉันพูดออกไปตามความจริง ..ที่อาจจะดูรุนแรงไปนิดนึง ^^;;
“เอ้า เห้ย ฉันก้รู้สึกผิดไปดิ่ ที่ทำให้เธอไม่สบายใจอ่ะ ยัยบ้านี่” ซองกยูจะเข้ามายำ(?)ฉัน ฉันก็เลยต้องรีบอธิบายต่อ
“ก้เพราะซองกยูโอปป้านั่นแหละ ชอบอูฮยอนแล้วมาคบกับฉันทำไมเล่า-3- รักเพื่อนฉันก็ไม่ยอมคบกับเพื่อนฉันดีๆ” แล้วฉันก็หันไปมองอูฮยอน ผลปรากฏว่า หน้าแดงแปร๊ด “แต่ตอนนี้คงจะเรียบร้อยแล้วสินะ อูฮยอนหน้าแดงขนาดนี้ ฮิๆ ไปละน้า รักกันดีๆละ บรัยส์~~~”
พูดจบฉันก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้ที่เหลือเค้าไปเคลียร์กันเองโนะ ฉันบอกความจริงไปหมดแล้ว ที่เหลือก็ ขอให้รักกันนานๆนะ เพี้ยง!!
[THE END]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น