ชื่อเรื่อง : If
rate : PG-13
music : if - taeyeon
หมายเหตุ : ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้เศร้าจริงนะ!
1
[WOOHYUN PART]
“ฮยอง!! ทานข้าวได้แล้ว”
ผมเรียกซองกยูฮยองเป็นครั้งที่ 500 (เว่อร์) ซึ่งก้ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆออกมาจากห้องหรือแม้แต่เสียงตอบรับก็ไม่มี
คนที่บอกจะเข้าไปเล่นแค่เกมส์ ให้ผมทำอาหารไปก่อน เสร็จแล้วให้เรียก แต่พอทำอาหารเสร็จ เรียก เรียกมาตั้งหลายรอบละ เรียกมาจนปากจะฉีกถึงก้นอยู่ละเนี่ย ยังไม่เห็นหัวเลย!
ผมเลยเข้าไปเดินตามซะหน่อย อยากรู้นักว่าทำไมถึงเรียกแล้วไม่ได้ยินสักที ถ้าเห็นว่าทำอะไรไร้สาระอยู่นะ หื้ม - -+ แต่พอเดินเข้าไปถึงหน้าห้องเท่านั้นแหละ ก้ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมา
“โชรงอ่า!! ถ่ายแบบนั่นมันไม่มีอะไรจริงๆ!!”
<mxljddghisuuorg;!!!!!>
“ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอ เข้าใจมั้ย! อย่างี่เง่าสิ่!! ผมว่าเมื่อกี๊เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรือไง!”
<sndjbaloednbbksobo!!!!!!>
“อย่างี่เง่าน่า โชรง!!! โชรง!!!! โถ่เว้ย!!!!”
‘อ่า...นี่ผมควรรจะเข้าไปมั้ยนะ...’
만약에 내가 간다면
ถ้าหากฉันจะไป
내가 다가간다면
내가 다가간다면
ฉันจะไปอยู่ใกล้ๆเธอได้มั้ย?넌 어떻게 생각할까
แล้วเธอจะคิดเช่นไร
용기낼수 없고
용기낼수 없고
เพียงแค่นี้ หัวใจฉันก็รับแทบไม่ไหว
“อย่าเข้าไปดีกว่า เพราะว่าเราเองมาผิดเวลานี่นะ” ได้แต่พูดกับตัวเอง แล้วเดินออกไป
ผมมาผิดเวลาจริงๆนั่นแหละ ที่มาตอนที่แฟนเขาทะเลาะกัน แฟนทะเลาะกัน เราก็ไม่ควรจะเข้าไปยุ่งใช่มั้ยล่ะ ถึงอยากจะปลอบ อยากจะให้กำลังใจ หรืออยากจะอยู่ใกล้ๆแค่ไหนก็ตาม แต่ทุกคนก็เคยได้ยินใช่มั้ย ว่า ’ความรักน่ะ มันเป็นเรื่องของคนสองคน ไม่ควรมีคนที่สามเข้าไปยุ่ง’ ยิ่งโดยเฉพาะคนที่สามที่ชอบเขาอยู่ด้วยล่ะก็ ยิ่งไม่ควรเข้าไปยุ่งเลย
แต่ทุกคนคงสงสัยสิ่นะ ที่ผมบอกว่าโชรงเป็นแฟนซองกยูฮยองน่ะ ทุกคนไม่ได้อ่านผิดหรือผมบอกผิดหรอกนะ คิมซองกยู คบกับ พัคโชรง จริงๆ โดยคนที่ทำให้เขาสนิทกัน ก็เพราะผมนี่แหละ ... หึ น่าสงสารใช่มั้ย ที่คนที่ชอบ กับเพื่อนสนิท ชอบกันเนี่ย ...ชีวิตรักของผมมันน่าเศร้าจัง ที่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง....
.
.
.
.
.
สามวันผ่านไป
วันนี้เป็นวันหยุดอีกวันนึงของพวกเราอินฟินิทครับ! เย่! หลังจากที่พวกเราไปคอนเสิร์ตที่ไต้หวันมา วันนี้บอสเลยใจดีให้วันหยุดเราหนึ่งวันเต็มๆ! บางคนคงจะพอถึงวันพักผ่อนคงจะนอนพักผ่อนกันใช่มั้ย แต่ผมไม่อ้ะ ไม่ชอบพักผ่อนสักเท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆ
และเนื่องจากที่ผมเป็นคนไม่ชอบพักผ่อน ได้โอกาสดังนั้นจึง จะไปชอปปิ้งคร้าบบบบ
อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หล่อ แว่นตากันแดดหนึ่งอัน พร้อมแล้วคร้าฟฟฟฟ เตรียมออกจากบ้านได้!!
“อูฮยอน จะไปไหนน่ะ?” เอี๊ยด!! จอดก่อนแปรบ ลืมไปว่ายังไม่บอกลีดเดอร์เลยนี่นา แหะๆๆ
“ไป ชอปปิ้งครับ” ผมบอกซองกยูฮยองไปตามตรง พร้อมกับหันหลังจะเดินออกจากหออีกครั้ง
“อย่าพึ่ง! รอก่อน ไปด้วย” พูดจบก้เดินเข้าห้องไปอย่างรวดเร็วไม่รอให้ปฎิเสธ หรือ ตกลง หรือ ถามอะไรทั้งสิ้น
แต่แปลกแฮะ วันหยุดแบบนี้ ธรรมดาซองกยูฮยองจะต้องนอนตีพุง(?) สบายใจเฉิบพักผ่อนอยู่ที่หอนี่นา คราวนี้คิดยังไงออกไปข้างนอกในวันพักผ่อนอันแสนมีค่าของพี่เค้ากันเนี่ย ..ผมว่า วันนี้ฝนต้องตกแน่เลย ว่ามั้ย? ฮ่าๆๆๆ
.
.
.
ตอนนี้เรามาถึงห้างกันแล้ว มาด้วยรถพี่เมเนที่ซองกยูฮยองโขมยมาขับ(ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าไปได้ใบขับขี่มาตอนไหน)
“ซองกยูฮยอง! เราไปเล่นเกมเซนเตอร์กันเหอะ!!”
เกมเซนเตอร์ ศูนย์รวมเกมทุกชนิดไม่ว่าจะสำหรับเด็กเล็ก หรือเด็กโต แต่ที่ดึงดูดใจผมคือไอ่ที่ใช้เท้ากระโดดไปช่องนั้น ช่องนี้ อันนั้นอ่ะ มันเรียกว่าอะไรน้า... bump it up ใช่แล้ว มันชื่อว่า bump it up น่าสนุกมากกกก อย่าเล่นอ๊า *O*
“เล่นอะไร ไหนบอกจะมาช้อปปิ้งไม่ใช่หรือไง?” ซองกยูฮยองตอบมา ดูหน้าก็รู้ว่าไม่อยากเข้าไปอย่างแรง
“น่า ซองกยูฮยอง~ เล่นเกมก่อนเดี๋ยวค่อยไปชอปปิ้งก็ด้ายยยย น้า~ นะครับน้า~”
ผมอ้อนซองกยูฮยองสุดชีวิต ให้มันรู้ไปสิ่ ว่าซองกยูฮยองจะไม่แพ้ลูกอ้อนของผม ฮิๆ
“อ่ะๆ ไปก็ไป”
“เย่!!” เห็นมั้ยล่า ยังไงซองกยูฮยอง ก็ยังเป็นซองกยูฮยอง คนที่แพ้ลูกอ้อนของผมอยู่วันยังค่ำ ฮ่าๆๆ
และในเมื่อซองกยูฮยองตอบตกลงแล้ว ผมจึงลากซองกยูฮยองไปตรงเครื่องเล่นทันที ตอนแรกซองกยูฮยองทำท่าไม่ยอมเล่น แต่เพราะผมคือนัมอูฮยอน จึงบังคับให้เค้าเล่นจนได้
“อืม~ จะเอาเพลงอะไรดีน้า~” หลังจากหยอดเหรียญไปสี่เหรียญสำหรับเล่นสองคนไปแล้ว ก็ยืนคิดเพลงอยู่ จะเอาเพลงอะไรดีน้า
เลื่อนไปเรื่อยๆ จนเจอเพลงหนึ่ง.. no no no ของ Apink ผมจึงมองไปที่ซองกยูฮยอง เห็นได้ว่าแววตาของเค้าดูเหนื่อย(?) ลงไปถนัดตา ผมเลยเลื่อนเพลงไปอีกเรื่อยๆ แล้วจึงเริ่มเล่นเกม
หลังจากเล่นเสร็จ อยากจะบอกว่าสนุกมากกกก>< ระหว่างที่เล่นผมแอบมองคนข้างๆเล่นได้ห่วยมากอ่ะจะบอก ฮ่าๆๆๆ เกรดที่ได้ก้ออกมา F อ่ะ ห่วยที่สุด คึๆๆๆ
จะว่าไปหลังจากใช้พลังงานไปเยอะ ก้เริ่มหิวแล้วแฮะ ^^;;
“ฮยอง~” ผมเรียกซองกยูฮยองที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปโซนเสื้อผ้า
“หืม?”
“หิวแล้วอ้ะ”
“นายนี่ เด็กจริงๆเลยนะ” ซองกยูฮยองยิ้มและหัวเราะในลำคอ “ไปสิ่ จะว่าไปก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันแหละ”
“แหม~ แล้วมาว่าผมเป็นเด็ก ฮยองก็เหมือนกันแหละน่า” พูดจบก็ลากซองกยูฮยองไปร้านอาหารทันที
ร้านอาหารที่เราเข้าเป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียง ตกแต่งด้วยสีแดงกับเนื้อ โต๊ะจัดวางอย่างเป็นระเบียบ มีเสียงเพลงคลอไปด้วย คนค่อนข้างมีเยอะอยู่พอสมควร ส่วนเมนูอาหารไม่มีไปดูเอาเองที่หน้าเคาท์เตอร์ ทายสิอะไร....KFC ไงงงงง ฮ่าๆๆๆ
“ฮยอง เอาชุดอะไรดีอ่ะ?”
“แล้วแต่นายสิ่ นายหิวมากหนิ่”ซองกยูฮยองตอบมาในขณะที่ตาก็ยังคงจ้องเมนูอาหารข้างหลังเคาท์เตอร์อยู่
คนที่หิวมากน่ะฮยองมากกว่าม้างงงงง
“งั้นเอาชุดxxxที่นึงครับ”
ผมสั่งเสร็จ สักพักอาหารก็ได้ ผมก็พามาที่โต๊ะที่เราจะนั่งโดยให้ซองกยูฮยองเป็นคนถือถาดอาหาร ฮิๆ
เรานั่งกินไก่(จะเรียกว่าอะไรละ ก็ร้านนี้มีแต่ไก่นี่โนะ ฮ่าๆๆ)กัน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย(บ่งบอกว่าหิวมากกกกกก)สักพักหนึ่งก็มีเสียงโทรศัพท์ออกมา
~อูริน มาจูโบมยอซออิซซอ อูริ.. ~
“โยโบเซโย๊” ซองกยูฮยองรับทันทีโดยที่ไม่ได้ดูชื่อก่อน เพราะคนในร้านมองเราหมดแล้วววววว ><
<ซองกยู อีกแล้วหรอ?>
“ฮะ?”ซองกยูฮยองขยับโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูชื่อคนโทรเข้า ผมเองก็มองเห็น ‘พัคโชรง’ แฟนของซองกยูฮยอง เพื่อนสนิทผมเอง...
<นายทำอย่างงี้อีกแล้วหรือไง?>
“ทำอะไร?” สีหน้าตอนนี้ ซองกยูฮยองดูงงมาก แบบว่า กูไปทำอะไรผิดอีก
<ถ้านายอยากคุยกับฉันให้รู้เรื่อง มาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันรออยู่ที่xxx>
“แต่ ตอนนี้มัน...”
<จะมาไม่มา?>
만약에 니가 간다면
ถ้าหากเธอจะไป
니가 떠나간다면
เธอจะเลือกไปจากฉันไหม?
널 어떻게 보내야할지
ฉันจะยอมให้เธอจากไปได้อย่างไร
자꾸 겁이 나는걸
ฉันได้แต่ครุ่นคิดอยู่เรื่อยมา
ถ้าหากเธอจะไป
니가 떠나간다면
เธอจะเลือกไปจากฉันไหม?
널 어떻게 보내야할지
ฉันจะยอมให้เธอจากไปได้อย่างไร
자꾸 겁이 나는걸
ฉันได้แต่ครุ่นคิดอยู่เรื่อยมา
“โอเคๆ เดี๋ยวฉันไป รอแป๊ปนึงนะ” เมื่อพูดเสร็จซองกยูฮยองก็รีบวางโทรศัพท์ทันที แล้วหันมาพูดกับผมว่า “นาย กลับแท็กซี่เองได้อยู่แล้วใช่มั้ย? แล้วค่าอาหารออกไปก่อนนะ ฉันไปก่อนละ”
“ฮยอ...” พูดเสร็จซองกยูฮยองก็วิ่งออกไปทันที.. ทั้งๆที่นั่นเป็นคำถามแต่ไม่รอให้ผมตอบก่อนเลยนะ ฮยองนี่ นิสัยไม่ดีจริงเลย...
.
.
.
ผมช้อปปิ้งเสร็จแล้วกำลังจะกลับหอ พอเดินออกมาก็พบว่าฝนตก เหมือนที่ผมทำนายไว้เลย แต่ต่างกันตอนที่ทำนายผมสนุก แต่ตอนนี้..มันไม่สนุก
~โทราวา จวอ I wan’t you back back.. ~
“อ่า ว่าไง มยองซู”
<ฮยองๆ รีบมาน่ะ แย่แล้ว ตอนนี้ซองกยูฮยองเลิกกับโชรงแล้ว ดื่มเหล้าอยู่ที่ร้านxxx ดื่มหนักมากฮยอง ห้ามก็ไม่หยุด รีบมานะ!>
“โอเคๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
พูดจบปุ้ปจึงวางสายและรีบเรียกรถแท็กซี่ไปยังร้านเหล้านั้นทันที โอ้ย ซองกยูฮยองนะซองกยูฮยอง ดื่มเยอะไม่ได้นะ เมามากไม่ได้ก็รู้นี่ แถมพรุ่งนี้มีงานตอนเช้าอีกนะ โอ้ย
.
.
.
ผมมาถึงร้านเหล้า จึงเดินเข้าไปทันที ก็เห็นอินฟินิททั้งห้า กับเมเนเจอร์อีกสอง กำลังแย่งขวดเหล้าจากซองกยูฮยองอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปหา
“ซองกยูฮยอง..” ผมเรียกซองกยูฮยอง
ซองกยูฮยองหันมา สภาพที่เห็นทำให้ผมตกใจมาก ผมไม่เป็นทรง เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม เหมือนคนที่เมาเหล้าอยู่ข้างถนน
“ฮยอง พอเถอะ กลับหอกัน”
“ม่ายอาว จากี..!”
เมื่อผมเห็นเค้าเริ่มดื้ออีก จึงคุกเข่าลงไปกอดเค้าพร้อมกับขอร้อง “ขอร้องล่ะนะ กลับหอกันเถอะฮยอง”
ซองกยูฮยองเริ่มอ่อนลง และตอบกลับมา “อืม กลับก็ได้”
ได้ยินดังนั้นผมจึงยิ้ม และพาซองกยูไปที่นั่งรถตู้ของพวกเราที่คาดว่าทั้งเจ็ด,แปดคนน่าจะมาด้วยรถคันนี้แหละ
ทางอีกด้านหนึ่งที่กำลังมองดูอยู่
แน่นอนอย่างที่พวกเขาคิด คนที่สามารถหยุด ‘คิมซองกยู’ ได้ ก็มีแค่ ‘นัมอูฮยอน’ คนเดียวนี่แหละ เมื่อไหร่เค้าจะรู้ตัวและเลิกหลอกตัวเองนะ ว่าจริงๆแล้วตัวเอง ‘ไม่ได้รักโชรง แต่รักอูฮยอน’ น่ะ
.
.
.
.
เมื่อมาถึงที่พักแล้ว ผมกับโฮย่าจึงแบกซองกยูฮยองที่เมาหลับสบายไปแล้ว ไปนอนที่ห้อง
“โฮย่า นายไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลซองกยูฮยองเอง” ผมบอกโฮย่า
“เอางั้นหรอ?”
“อืม นายไปนอนเถอะ ไม่ต้องห่วง” ผมย้ำอีกครั้งหนึ่ง เพื่อให้โฮย่าหายกังวล
“งั้น ผมฝากด้วยนะ”
“อืมๆ” ผมพูดพร้อมกับพยักหน้ายืนยันไปสองสามที
เมื่อโฮย่าเดินออกไป ผมก็ออกไปบ้าง ไปเอาผ้าเช็ดตัวกับน้ำใส่กะละมังมาเช็ดหน้า เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เสร็จแล้วก็มานั่งมองคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่
ซองกยูฮยองหน้าตาดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากจริงๆ นี่แหล่ะเป็นสาเหตุที่ทำให้ซองกยูฮยองป้อปขึ้นทุกวันๆไม่ว่าจะในหมู่ไอดอลด้วยกันหรือในหมู่แฟนคลับ โครงหน้าที่เรียวสวย จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาที่ถึงแม้จะตี่แต่ถ้ามองเข้าไปแล้วจะรู้สึกอบอุ่น มาจนถึงริมฝีปากบางแต่ดูนุ่มหยุ่นน่าสัมผัส ทุกอย่างบนใบหน้าเขาดูดีขึ้นมากจริงๆ
บางคนสงสัยมั้ย ว่าผมชอบซองกยูฮยองมานานแค่ไหนแล้ว ..ผมชอบซองกยูฮยองมานานแล้วล่ะ ตั้งแต่ช่วงเดบิวต์แรกๆเลยมั้ง เพราะว่าตั้งแต่เดบิวต์แฟนคลับก็จับเรามาเป็นคู่จิ้น หลังจากนั้นเลยเริ่มรู้สึกแปลกๆกับซองกยูฮยอง ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็ไม่เคยเป็น ผมเลยใช้จุดนั้นมาแฟนเซอร์วิซซะเลยง่ายๆ แต่ยิ้งอยู่ใกล้ ยิ่งแฟนเซอร์วิซ ทำให้ผมยิ่งชอบเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนเลยเถิดขึ้นมากลายเป็นความรัก ที่ถอนตัวไม่ได้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าบอกออกไป เพราะกลัว กลัวว่าเค้าจะหายไป ถ้าหากผมบอก
내가 바보 같아서
เหตุผลเพราะฉันมันโง่
바라볼수 밖에만 없는건 아마도
ที่เฝ้าแต่คอยมองดูเธอจากที่ไกลๆ
외면 할지도모를 니 마음과
เป็นเพราะฉันกลัวว่าความรู้สึกของคุณที่มีให้กันจะเปลี่ยนแปลงไป
또 그래서 더 멀어질사이가 될까봐
และกลายมาเป็นความบาดหมางระหว่างเรา
정말 바보 같아서
เหตุผลเพราะฉันมันโง่จริงๆ
사랑한다 하지 못하는건 아마도
ที่ไม่สามารถเอ่ยคำว่า ‘รัก’ กับเธอได้
만남 뒤에 기다리는 아픔에
เป็นเพราะบางที ฉันกลัวจะต้องเจ็บปวด
슬픈 나날들이 두려워서 인가봐
จากวันที่ผิดหวัง.. หลังจากการสูญเสียเธอไป
เหตุผลเพราะฉันมันโง่
바라볼수 밖에만 없는건 아마도
ที่เฝ้าแต่คอยมองดูเธอจากที่ไกลๆ
외면 할지도모를 니 마음과
เป็นเพราะฉันกลัวว่าความรู้สึกของคุณที่มีให้กันจะเปลี่ยนแปลงไป
또 그래서 더 멀어질사이가 될까봐
และกลายมาเป็นความบาดหมางระหว่างเรา
정말 바보 같아서
เหตุผลเพราะฉันมันโง่จริงๆ
사랑한다 하지 못하는건 아마도
ที่ไม่สามารถเอ่ยคำว่า ‘รัก’ กับเธอได้
만남 뒤에 기다리는 아픔에
เป็นเพราะบางที ฉันกลัวจะต้องเจ็บปวด
슬픈 나날들이 두려워서 인가봐
จากวันที่ผิดหวัง.. หลังจากการสูญเสียเธอไป
“ซองกยูฮยอง ผมรักฮยอง ..มากจริงๆนะ ถึงแม้จะดูเหมือนคนขี้ขลาด ที่บอกรักคนอื่นตอนที่เขาหลับ ..แต่ผมไม่กล้าบอกฮยองจริงๆ เพราะผมกลัว เพราะฮยองไม่ได้คิดแบบเดียวกับผม.. ผมกลัวจริงๆ ฮึก”
ผมพูดออกไปไม่ได้แล้ว ถ้าพูดมากกว่านี้ต้องร้องไห้ออกมาอีกเยอะมากแน่ๆ.. แต่อย่างน้อย ผมก็ได้บอกเค้าไปแล้ว ก็ดีมากแล้วล่ะ ถึงแม้เค้าจะไม่รู้ก็ตาม.. แต่เมื่อรุ่งขึ้น ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมคิดว่าอย่างนั้น....
[END WOOHYUN PART]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น